Continuity&Renewal / Συνέχεια&Ανανέωση

Sarah Burton builds the new, more feminine image of Alexander McQueen’s brand, with respect for authenticity and key weapon applied couture.

 

Even though, after Alexander McQueen's tragic death, very little were positive about the brand's future, the Cassandras were proved wrong and did not witness the mutation of one of the most authentic fashion houses in the history of fashion. Sarah Burton – who has been the British designer’s ‘right hand’ for 14 years and  Head of Women’s Fashion ever since 2000 – immediately achieved what many successors fail to do even years later.  The new creative director’s first collection Spring-Summer 2011, with its conceptual and imaginative identity, theatricality and emblematic silhouettes, but mostly with its ‘perfection couture’ it was completely in the spirit of Alexander McQueen’s fashion house. But at the same time, it was also a new way of seeing it. Using the word ‘tenderness’ to describe the collection, the designer referred directly and indirectly in the refreshing elements used, that are now her own stigma. Apart from her indisputable talent and knowledge of the brand’s DNA, it is Burton’s female point of view that makes the difference. Tailcoats, sculptural mini dresses as well as other emblematic creations, acquire  more relaxed lines and character, thanks to details such as raw ends and light palette. The concept behind the concept collection, for which McQueen was judged for, is replaced by a powerful subject range, which is nature, but with more wearable suggestions, like cocktail dresses and less show-off pieces. Dresses decorated with hand-painted butterflies on leather, brocade dresses decorated with feathers, folds of organza reminding flowers, continue the brand’s tradition in applied fashion. Without escaping the fully imaginary context, Burton has grounded it to a more realistic stylistic environment. And for that she used the most convincing resource: the wealth of couture.

 
_____________________________________________________

H Sarah Burton χτίζει τη νέα, πιο θυληκή εικόνα του οίκοι Alexander McQueen, με σεβασμό στην αυθεντικότητα και βασικό όπλο την εφαρμοσμένη ραπτική.

 

 Παρότι μετά τον τραγικό θάνατο του Alexander McQueen λίγοι έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον της φίρμας του, οι Κασσάνδρες διαψέυσθηκαν και δεν έγιναν θεατές της μετάλλαξης ενός από τους πιο αυθεντικούς οίκους στην ιστορία της μόδας. Η Sarah Burton – επί 14 χρόνια το δεξί χέρι του Βρετανού σχεδιαστή και απο το 2000 διοκητική υπέυθυνη του τμήματος γυναικίας μόδας του οίκου (Head of Women’s fashion)- πέτυχε με μιας αυτό που άλλοι διάδοχοι σπουδαίων σχεδιαστών δεν καταφέρνουν ακόμα και μετά απο χρόνια. Η παρθενική συλλογή της νέας creative director της φίρμας για την Άνοιξη-Καλοκαίρι 2011 με την conceptual και φαντασιακή ταυτότητα της, τη θεατρικότητα, τις εμβληματικές σιλουέτες αλλα κυρίως με τη ραπτική αρτιότητα της, ήταν απολύτως μέσα στο πνεύμα του οίκου Alexander McQueen. Ήταν όμως ταυτόχρονα και μια νέα ανάγνωση της εικόνας του. Περιγράφοντας την κολεξιόν με τη λέξη ‘τρυφερότητα’ η σχεδιάστρια αναφέρθηκε άμεσα και έμμεσα στα ανανεωτικά στοιχεία που χρησιμοποίησε και αφορούν πλέον το δικό της στίγμα. Εκτός απο το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της και τις γνώσεις της πάνω στο DNA του οίκου, ειναι η γυναικία ματιά της Burton που κάνει την διαφορά. Τα παλτό με ουρά, τα γλυπτικά μίνι φορέματα και άλλες εμβληματικές δημιουργίες, αποκτούν πιο απαλές γραμμές και χαλαρό χαρακτήρα, χάρη σε λεπτομέρειες όπως το ακατέργαστο τελείωμα και η ανοιχτόχρωμη παλέτα. Η ιδέα της concept συλλογής, για την οποία ο McQueen δεχόταν τις περισσότερες κριτικές, αντικαθιστάται απο μια ισχυρή μεν θεματολογία που είναι η φύση, αλλά με περισσότερες φορέσιμες προτάσεις οπως τα κοκτειλ φορέματα και λιγότερα show-off κομμάτια. Φορέματα διακοσμημένα με πεταλούδες ζωγραφισμένες στο χέρι πάνω σε δέρμα, ντεπιές και φορέματα απο μπροκάρ στολισμένα με φτερά, πτυχώσεις απο οργάνζα που παραπέμπουν σε άνθη, συνεχίζουν την παράδοση της φίρμας στην εφαρμοσμένη μόδα. Χωρίς να ξεφεύγει απο το απόλυτα φανταστικό πλαίσιο, η Burton το προσγείωσε σε ένα πιο ρεαλιστικό στυλιστικό περιβάλλον. Και χρησιμοποίησε το πιο πειστικό μέσο: τον πλούτο της ραπτικής.